Ik zou graag onder een pseudoniem willen delen dat ik de roze wolk niet heb ervaren. Toen mijn zoontje drie was, maakte ik hier een afspraak. Ik had waarschijnlijk een postnatale depressie na zijn geboorte. Maar ik had nog steeds last van ernstige premenstruele symptomen. Twee weken per maand was ik mezelf niet. Ik sleepte mezelf naar mijn werk en was kortaf tegen mijn partner en kind. Ik voelde me een compleet ander persoon. Mijn partner wist niet meer hoe hij zich moest gedragen. De ene dag was ik mezelf, de volgende dag een geïrriteerde vrouw.

Ik was niet depressief, maar voelde me wel erg neerslachtig. Het lukte me niet om van mijn kind te genieten. Alles was me te veel; ik verlangde alleen naar zoetigheden, naar chocolade. Ik wilde me gewoon in een hoekje van de bank verstoppen met een deken over mijn hoofd. Het verbaasde me toen ik hoorde dat het zo vaak voorkomt. Ik had nog nooit zoiets bij iemand gezien! Het was een opluchting te weten dat er een fysieke oorzaak was. Dat was iets wat ik aan mijn vriend kon uitleggen: dat ik er niets aan kon doen. De behandeling zou ervoor moeten zorgen dat je elke cyclus minder klachten hebt. Ongelooflijk, nietwaar?

Na ongeveer twee maanden begon ik te merken dat de slechte dagen steeds minder werden en ook korter duurden. Zo had ik eerst een week last, en daarna slechts drie dagen. Dat was al een hele opluchting! Als je bedenkt hoeveel slechte dagen ik per maand had, 12 keer 14, dat is behoorlijk veel. Het is echt geweldig om nu slechts twee dagen een beetje gammel en humeurig te zijn, zonder verdere problemen!

Ik wil anoniem blijven. Na de geboorte van mijn zoontje kreeg ik te maken met een postnatale depressie. Ik wilde hem niet in mijn buurt hebben en voelde me vreselijk, en dat gevoel duurde een jaar lang. Toen hij vier jaar oud was, had iedereen al ontelbare keren gevraagd wanneer de tweede zou komen. Alsof het zo eenvoudig is! De angst voor herhaling was groot; iets in mij zei dat het weer zou gebeuren.

Toen ik met mijn verloskundige sprak, gaf zij mij het adres van 'Geen Roze Wolk'. Daar aangekomen was het moeilijk te horen dat ik 80% kans had om postnatale depressie (PND) opnieuw te krijgen, en zonder behandeling waarschijnlijk in een ergere vorm. Maar ze zei ook dat er behandelingen mogelijk waren, iets wat ik me niet kon voorstellen. Het bleek een biologisch probleem te zijn, gerelateerd aan instabiele hormonen. Door dit aan te pakken, kon ik de oorzaken van PND wegnemen. Ik was erg sceptisch. Toen ik zwanger was en in paniek raakte, belde ik op en het praten hielp me kalmeren. Het was geruststellend dat ik een berichtje kon sturen als ik in paniek was. Ik volgde de adviezen, medicatie en supplementen nauwkeurig op. Ik was verbaasd dat Tosca vaak contact opnam voordat ik zelf de behoefte voelde om te bellen, vragend of ik last had van bijvoorbeeld bloedarmoede of vermoeidheid, wat vaak voorkwam in die periode. Zo bleven we de problemen voor. Met acht maanden zwangerschap hadden we een lang gesprek over de periode na de bevalling en stelden een geboorteplan op, wat ik erg prettig vond. De verloskundige was volledig geïnformeerd. Na de geboorte van mijn eerste zoontje kreeg ik in de eerste week een PND. Nu zat ik rechtop in bed, wachtend op wat zou komen, zoals Tosca al had voorspeld.Je kunt niet geloven dat 'het' niet komt. Maar alleen al het advies om weinig kraambezoek te ontvangen, hielp en ik was minder moe dan de vorige keer. Vroeger kwamen bezoekers van 's ochtends tot 's avonds. Nu kreeg ik medicijnen om aan te sterken. Op de tiende avond, toen ik Milo zijn fles gaf, dacht ik: wat ben je leuk! Een gevoel dat ik de eerste keer pas na één tot 2 jaar had! Ik ontspande iets, maar bleef verbaasd dat ik niet opnieuw in een PND zakte. Milo is nu twee jaar en we denken serieus na over een derde kind!